NEDEN YAZIYORUM?

Mehmet Karadağ

Koruyamadığımız Sadako Sasaki ve Dünyadaki Bütün Çocukların Çığlığı…

Bazı sorular vardır, cevabı insanın kalbinin en derin yerindedir. “Neden yazıyorum?” sorusu da benim için tam olarak böyledir. Bu sorunun cevabı, yıllar önce atom bombasının gölgesinde hayata tutunmaya çalışan küçük bir kızın—Sadako Sasaki’nin—sessiz çığlığında saklı. Koruyamadığımız Sadako’nun ve dünyanın dört bir yanında acıya mahkûm edilmiş bütün çocukların sesinde…

Ben yazıyorum, çünkü o ses hâlâ kulaklarımda.

Yazarken kendimi çocukların ve gençlerin arasında buluyorum. Onların ne okumak istediğini, hangi kelimelerin zihninde ışık yaktığını, hangi hikâyelerin kalplerine dokunduğunu çok iyi biliyorum. Çünkü geleceğin teminatı olan bu taze dimağların doğru metinlerle beslenmesi gerektiğine inanıyorum.

Okudukları bazı kitapları beğenmediğim oldu. Sadece beğenmemekle kalmadım; artık bunun yeterli olmadığını anladım. Yasaklamak, kısıtlamak bir çözüm değildi. Genç zihinlere kapıyı kapatmak yerine, onlara daha iyisini sunmak gerekiyordu. Bu yüzden kalemi elime aldım. Onlara yakışır, onlara ilham verecek satırlar kurmak istedim.

Yazdım… Çünkü bir çocuk bir kitapla değişir.

Bir genç bir cümleyle yön bulur.

Bir toplum bir hikâyeyle dönüşür.

Ben de elimden geldiğince bu dönüşüme bir tuğla koymak istedim.

Umarım başarabilmişimdir.

Umarım bir gün bir çocuğun kalbinde yer eden cümlenin yazarı olmanın huzurunu yaşarım.

Elveda Hiroshima…

Ama çocukların çığlığı asla duyulmazdan gelmesin.